23. „A jak ja mam bez Ciebie zasnąć ?"

SARA

Wróciliśmy na obiad do domu dziadków Marco, nawet się nie spóźniliśmy. We czwórkę zasiedliśmy do stołu, a pani Amelia postawiła przed nami talerze.
-Smacznego - uśmiechnął się pan domu
-Kochanie idziesz jutro biegać ?
-Raczej tak, a czemu pytasz ?
-Wybiorę się z Tobą. Nie chce, żebyś się zgubiła 

-Okej

-Co się stało, że nas odwiedziłeś ?

-Mam już wolne

-Tak szybko ?

-Jakoś tak wyszło - westchnął 

-Co się stało ?

-Nie 

-Na pewno ?

-Oczywiście babciu

-Od dawna jesteście razem ? - dziadek blondyna zmienił temat

-Od wczoraj

-Niemożliwe - zrobił zdziwioną minę

-Sam w to nie wierzę - zaśmiał się piłkarz

-Długo się znacie ?

-Bardzo krótko - uśmiechnęłam się delikatnie

-To długa i skomplikowana historia - mój chłopak machnął ręką

-Opowiecie nam później

-Gdzie byliście na spacerze ? - spytała seniorka

-Marco zabrał mnie do swojego domku na drzewie

-O tej porze roku ? Mam nadzieje, że chociaż pomógł Ci wejść

-Wejść ? - prychnął - spanikowała i została na dole

-Po prostu nigdy tego nie robiłam - szturchnęłam go w bok

-Zachowuj się - kobieta pogroziła mu palcem. Oczywiście w żartach

-Na długo u nas zabawicie ? - uśmiechnął się pan Tobias 

-Kilka dni 

-A potem wracacie do Dortmundu ?

-Tak

-Kochanie - pani Amelia złapała męża za rękę - zanim przyszedłeś to Marco mnie poinformował, że u nas zostają

-Ale Ty nic nie powiedziałaś 

-Faktycznie - zaśmiała się krótko - przepraszam

-Nic się nie stało - uśmiechnął się do niej czule

Spojrzałam na Marco, a potem na jego dziadków. Kto wie może za kilkadziesiąt lat dalej będziemy razem i tak właśnie będziemy wyglądać. A nasze wnuki będą nas podziwiały tak jak teraz ja podziwiam państwa Reus. Bez żadnego powodu ścisnęłam jego dłoń, ale zorientowałam się dopiero po chwili. Speszona szybko poluzowałam uścisk i spuściłam wzrok na pusty już talerz obiadowy. Wszyscy usłyszeliśmy cichy śmiech piłkarza, ale nie patrzyłam na niego, bo doskonale wiedziałam co wywołało u niego taką reakcję.
-Z czego się tak śmiejesz ?

-Raczej z kogo - powiedział z rozbawieniem - z mojej ukochanej dziewczyny 

-Na prawdę ?

-Yhmm

-Jesteś okropny - mruknęłam 

-Nie prawda - objął mnie 

-Chodźcie do salonu, tam będzie nam wygodniej 

-Weź ciasto babciu 

-Herbatkę też ?

-Oczywiście

-To ja posprzątam - poderwałam się z miejsca

-Nie rób sobie kłopotu dziecko 

-Ależ to żaden kłopot

Zebrałam wszystkie naczynia ze stołu i postawiłam je obok zlewu. Raz, dwa je pozmywałam i wytarłam. Nie wiedziałam za bardzo gdzie co jest, ale nie chciałam grzebać po szafkach, więc tylko posortowałam je i ustawiłam na blacie. Nagle poczułam znajomy zapach, a już po chwili Marco obejmował mnie w pasie. 

-Cały czas nie mogę się przyzwyczaić, że tak często się rumienisz lub peszysz z mojego powodu - pocałował mnie w szyje

-Będziesz musiał - uśmiechnęłam się delikatnie - nie mam bladego pojęcia kiedy może mi to minąć

-Dam radę

-Skończyłam, więc możemy dołączyć do dziadków

-W zasadzie to przyszedłem zrobić herbatę 

-I pewnie wziąć ciasto - zachichotałam 

-Dokładnie tak

-Pomóc Ci ?

-Nie dziękuje 

-A poczekać ?

-Będzie mi bardzo miło

-W to akurat nie wątpię

-Tak sobie myślałem, że pewnie chciałabyś trochę poznać swoją mamę, więc proponuje zostać w Sopocie kilka dni i może trochę byśmy pozwiedzali w tym czasie

-Super pomysł

-Tak ?

-Pewnie

-No to ustalone

-Musimy wcześniej zarezerwować jakiś hotel i lot 

-Zajmę się tym kochanie

-W porządku 

Zrobiliśmy dla każdego herbatę, przygotowaliśmy talerzyki i pokroiliśmy ciasto. Wszystko ustawiliśmy na tacy, która wziął blondyn. Postawił wszystko na stole w salonie, a ja w tym czasie usiadłam na kanapie. Chyba wszyscy w tej rodzinie mają słabość do kominków, bo u seniorów rodu również się on znajdował. Uśmiechnęłam się na tą myśl, a Marco usiadł wreszcie obok mnie i przyciągnął mnie blisko do siebie. 

-Czy to, że masz wolne ma jakiś związek z tym, że masz taką poobijaną twarz ? - spytała po chwili pani Reus

-Powiedzmy - westchnął - ale nie czuje potrzeby, anu o tym rozmawiać

-Nie chcesz powiedzieć babuni co się stało ? - zapytała słodkim głosem

-Nie. Przykro mi

-To nic takiego - powiedziałam cicho

-Jedno uparte, a drugie nie umie kłamać - zaśmiała się wesoło 

-Rozgryzła nas - szepnęłam konspiracyjnie do chłopaka, a on posłał mi blady uśmiech

-Tak - pocałował mnie w czoło 

Przyjrzałam mu się uważnie, ale on wtulił głowę w moje ramię i straciłam z nim kontakt wzrokowy.

-Wszystko ok ? - szepnęłam mu do ucha

-Yhmm

-Na pewno ?

-Jestem zmęczony - mruknął 

-To może idź się połóż

-A pójdziesz ze mną ? - spojrzał mi w oczy

-Pewnie - zachichotałam

-Babciu, który mamy zając pokój ?

-Pościele Wam w osobnych - uśmiechnęła się - teraz ?

-Babciu - jęknął - nie jesteśmy dziećmi

-I dzieci chcieć pewnie też teraz nie chcecie mieć - zaśmiała się

-Niech będą osobne - westchnęłam - damy radę

-A jak ja mam bez Ciebie zasnąć ?

-Normalnie - zachichotałam

-Zawołam Was jak wszystko będzie gotowe

-Pomóc Pani ?

-Siedź dziecko i się nie przejmuj

-W porządku 

Kobieta opuściła pomieszczenie, a kilka minut później wyszedł też jej mąż. 

-Załatwiła nas babcia - zaśmiał się

-Kilka dni dasz radę

-A jak nie ? - zrobił przerażoną minę

-Oj już nie marudź 

-Wiesz tak sobie pomyślałem - zaczął - może mogłabyś studiować w Dortmundzie

-Co chcesz przez to powiedzieć ?

-No wiesz - przeczesał palcami włosy - teraz możemy spróbować być razem na odległość, ale może przed studiami byś się tu przeniosła do mnie. W Dortmundzie są dobre uczelnie

Nic nie odpowiedziałam, bo skupiłam się tylko na czterech słowach „możemy spróbować być razem". Spróbować ? Czyli jak czasem będzie nam trudniej to po prostu przestaniemy próbować ? Wydawało mi się, że zrobimy wszystko, żeby być razem, a nie tylko spróbujemy. Najwidoczniej tylko ja tak myślę. Niestety.

-Sara - jego głos wyrwał mnie z zamyślenia 

-Tak ?

-Słyszałaś co mówiłem ?

-Oczywiście

-I ... ? 

-Zobaczymy - wysiliłam się na uśmiech

-Eee ... no okej - westchnął 

-Chyba też jestem zmęczona - jęknęłam - dobrze będzie odpocząć 

-Teraz możemy położyć się razem

-Dajmy spokój - machnęłam ręką

-Przecież babcia teraz zrozumie

-Zróbmy tak jak mówiła - trzymałam na swoim - w końcu ścieli nam już w dwóch pokojach

-Jak chcesz - odparł zmieszany

-Mógłbyś przynieść nasze rzeczy czy ja mam iść ? 

-Pewnie, że pójdę - pocałował mnie w czoło

Zostałam zupełnie sama i znowu analizowałam jego słowa. Z jednej strony on chce tylko spróbować, ale z drugiej tak jakby proponuje mi, żebym z nim zamieszkała. Czy ja jestem jakaś głupia, że nie potrafię zrozumieć co miał na myśli ? Zależy mu aż tak bardzo czy to była taka luźna propozycja, którą potem wycofa ? W sumie to nigdy nic nie wiadomo i może za niecały rok jak zacznę studia to nie będziemy już razem.

-Skarbie mam nasze rzeczy i babcia przygotowała nam już pokoje 

-Och w porządku

-Idziesz ? - podał mi dłoń

-Jasne - niepewnie ją złapałam 

-Wszystko ok ? Jakoś dziwnie się zachowujesz

-Normalnie - wzruszyłam ramionami

Poszliśmy na górę, gdzie pani Amelia czekała już na nas na korytarzu. 

-Tu macie pokoje, a tu jest łazienka - zwróciła się bardziej do mnie niż do swojego wnuka - ręczniki położyłam Wam na łóżkach

-Dziękujemy bardzo - uśmiechnęłam się

-Idziecie się położyć ?

-Tak, jesteśmy trochę zmęczeni

-W takim razie odpocznijcie, a potem zrobię Wam jakąś pyszną kolację 

-Dobrze

Kobieta zeszła na dół, a ja nie patrząc na mojego chłopaka wzięłam swoją walizeczkę i weszłam do swojej tymczasowej sypialni zamykając wcześniej drzwi. Zdjęłam bluzę, skarpetki i zasłoniłam trochę okno i położyłam się do łóżka. Pod wpływem targających mną emocji zaczęłam płakać. Nagle drzwi się otworzyły, ktoś wszedł do środka i położył się obok mnie. Ktoś zwany Marco Reus. 

-Płaczesz ? - dotknął mojego policzka

-Zależy Ci na mnie ? 

-Co to za pytanie ? - zdziwił się

-Tak czy nie ?

-Oczywiście, że tak - zapewnił

-To dobrze

-O co chodzi Sara ?

-Skłamałam mówiąc, że zachowuje się normalnie

-Wiem - odparł spokojnie

-Po prostu powiedziałeś, że możemy spróbować być razem, a mi się wydawało, że zrobimy wszystko, żeby tak było - pociągnęłam nosem 

-Skarbie - objął mnie - oczywiście, że zrobimy wszystko. Przepraszam, że przeze mnie zepsuł Ci się humor. Dlatego płakałaś głuptasku mój ?

-Tak - mruknęłam - nie jestem głuptaskiem