24. „Jesteś pierwsza"

SARA

Obudziłam się, bo było mi strasznie gorąco. Nie dość, że byłam w ciuchach, przykryta kołdrą to jeszcze Marco tak mocno mnie obejmował. Ba ! On oplótł mnie jak bluszcz. Najdelikatniej jak tylko potrafiłam wyswobodziłam się z jego objęć i wstałam z łóżka. Spojrzałam na zegarek, który wskazywał godzinę 18:51. O kurde ! To sobie pospaliśmy !
-Marco - szturchnęłam mojego chłopaka
-Hmm ? - mruknął
-Wstawaj, już jest późno
-Jeszcze chwilka
-Kotek - jęknęłam - jest już prawie siódma
-Co ? - otworzył jedno oko
-Jest 18:54 - powiedziałam głośno i wyraźnie
-O kurwa - mruknął przeciągale
-Wstawaj, bo Twoja babcia zaraz zrobi nam kolacje

-Uwielbiam drzemki - przeciągnął się

-Drzemki ? - prychnęłam - one trwają góra godzinę

-Oj tam - usiadł, a potem wstał i podszedł do mnie - jak tam ?

-W porządku - spuściłam wzrok

-Spójrz na mnie - poprosił 

Niechętnie spojrzałam mu w oczy, a on wtedy mnie pocałował.

-Kocham Cię - przejechał kciukiem po moich ustach - naprawdę bardzo Cię kocham

-Wiem i ja też Cię kocham - szepnęłam 

-Już jest ok ? - przyjrzał mi się

-Tak - zarumieniłam się - przepraszam 

-Za co ? - zmarszczył brwi 

-No wiesz - spojrzałam na jego dłoń, która ściskała moją dłoń - za ten szczeniacki atak histerii 

-Po pierwsze nie masz za co przepraszać, po drugie to nie było szczeniackie i po trzecie to była też moja wina

-To ja Cię źle zrozumiałam - trzymałam na swoim

-Ok - podrapał się po karku - zapomnijmy o tym

-Serio ?

-Pewnie

-Dobrze - uśmiechnęłam się - bardzo chętnie

-Idziemy na dół ?

-Yhmm, a jak wyglądam ? - obróciłam się 

-Idealnie

-Poczekaj - zachichotałam

Wzięłam z fotela bluzę, skarpetki i je założyłam. Wsunęłam do kieszeni jeansów telefon, pościeliłam łózko i gotowe. 

-Teraz możemy iść

-Super - złapał mnie za rękę - umieram z głodu

Zeszliśmy na dół do salonu, gdzie państwo Reus oglądali jakiś film

-Dobrze, że już wstaliście, bo zaczynamy być głodni - zaśmiała się pani Amelia

-Przepraszamy - uśmiechnęłam się

-Żaden problem - machnęła ręką

-Pomogę pani - zaoferowałam się

-Nie dziękuje - wstała z kanapy - sama dam sobie radę

-W porządku, ale to my z Marco robimy śniadanie

-Będzie nam bardzo miło - powiedział dziadek piłkarza zanim jego żona zdążyła się odezwać 

-No to ustalone - mój ukochany klasnął w dłonie

-Wcześniej idziemy biegać - puściłam mu oczko

-Pamiętam - objął mnie 

-Zaraz Was zawołam - uśmiechnęła się seniorka rodu idąc do kuchni

Nagle mój telefon zaczął dzwonić, więc przeprosiłam panów i przeszłam do drugiego pokoju, aby odebrać. 

-Tak ?

-Cześć córcia

-Mamo hej

-Czy ja się muszę dowiadywać z gazet, że Twój chłopak jest piłkarzem ? - zaśmiała się - czy ja w ogóle muszę dowiadywać się z gazet, że masz jakiegokolwiek chłopaka ?

-Przepraszam - jęknęłam - ale to dopiero od wczoraj

-Wiem spokojnie - wyczułam, że się uśmiecha - co słychać ?

-W porządku - westchnęłam - Marco zabrał mnie do swoich dziadków

-Jest aż tak poważnie ?

-Chyba tak - wzruszyłam ramionami, ale i tak nie mogła tego zobaczyć - kocham go 

-To najważniejsze. A jakie macie potem plany ?

-Jedziemy do Sopotu

-Do Sopotu ? - spytała zdziwiona

-Tak

-O tej porze roku to raczej się nie poopalacie

-Tam mieszka moja biologiczna mama - szepnęłam - Marco wynajął detektywa, który ją znalazł 
-Od kiedy wiesz ? - zapytała po dłuższej chwili milczenia
-Dzisiaj się dowiedziałam 
-Rozumiem
-Kolacja ! - zawołała pani Amelia 
-Mamo muszę kończyć - jęknęłam - babcia Marco zrobiła kolacje 
-Dobrze - westchnęła - odzywaj się do mnie 
-Obiecuje 
-Pa kochanie - rozłączyła się
Schowałam telefon do kieszeni i szybko poszłam do kuchni, gdzie cała trójka siedziała już przy stole. 
-Przepraszam, ale rozmawiałam z mamą
-Nie przejmuj się
-Smacznego - usiadłam obok blondyna 
-Posłodziłem Ci - wskazał na mój kubek
-Dziękuje - posłałam mu uśmiech
Nałożyłam sobie na talerz po trochu, z każdego półmiska i zabrałam się za jedzenie. 
-Co tam u mamy ?
-Powiedziałam jej o Sopocie
-I co ?
-Była zdziwiona
-To zrozumiałe
-W sumie to nie pytałam co u niej, bo ciągle zadawała mi jakieś pytania 
-To następnym razem Ty ją będziesz pytała o wszystko
-Dokładnie - zaśmiałam się
Dokończyliśmy jeść kolacje, po której pomogłam sprzątać pani Reus. Ja wycierałam naczynia, a kobieta je myła. 
-Mój wnuk bardzo Cię kocha 
-Skąd pani to wie ?
-Widzę - uśmiechnęła się - uwierz mi, mam już swoje lata i potrafię rozpoznać miłość
-Krótko się znamy. Bardzo krótko.
-Ale kochacie się ?
-Tak
-No właśnie
-Dziękuje - posłałam jej uśmiech
-Wiesz poznałam kilka dziewczyn Marco, ale jesteś jedyną, na którą tak patrzy
-Tak ?
-Oczywiście. Zauważyłam to od razu jak przyjechaliście i jak przedstawił Cię jako swoją dziewczynę
-Dużo dziewczyn już tutaj przywiózł ?
-Jesteś pierwsza
-A Caroline ? - spytałam szybko
-Nigdy. Poznałam ja podczas Świąt i potem spotykałam ją już tylko na jakieś okazję 
-Rozumiem, a jak pani poznała inne jego dziewczyny ?
-Przypadkowo - zaśmiała się - najczęściej na mieście ich spotykałam, więc Marco mi je przedstawiał
-Często bywała pani w Dortmundzie ?
-Oj jeszcze kilka lat temu bardzo często, ale teraz to już nie te lata
-Wciąż jest pani młoda
-Ty jesteś młoda dziecko - uśmiechnęła się - ale jesteś niezwykle miła
-Dziękuje
-Ja wiem, że kiedyś zostaniesz żona mojego wnuka i bardzo Wam kibicuje - powiedziała podając mi ostatni talerz 
Wzięłam go drżącymi rękami i powoli go wycierałam. Nie wiedziałam co mam jej odpowiedzieć. Bo co się mówi w takich chwilach ? Odłożyłam talerz na blat i dalej zdziwiona spojrzałam na kobietę. Posłała mi pokrzepiający uśmiech i przytuliła mnie. 
-Chciałabym, żeby tak było
-Tak będzie. Zobaczysz
-Bardzo pani dziękuje 
-Cała przyjemność po mojej stronie 
-Marco bił się przeze mnie - wyznałam - ale niech mu pani nie mówi, że pani powiedziałam 
-Ale co się stało ?
-Och to długa historia 
-Mamy czas 0 zachęciła mnie 
W końcu uległam i wszystko jej powiedziałam. Potrafi słuchać. Ani razu mi nie przerwała i szczerze mówiąc spodziewałam się, że będzie inaczej.
-Dobrze zrobił
-Tak pani uważa ?
-Oczywiście
-Jestem zaskoczona
-Widzę - zaśmiała się, a ja razem z nią
Skończyłyśmy sprzątać i rozmawiać, a potem dołączyłyśmy do naszych mężczyzn. 
-Kochanie - blondyn wyciągnął w moją stronę dłoń
-Tak ? - złapałam ją, a on przyciągnął mnie do siebie
-Stęskniłem się
-Wiem - uśmiechnęłam się
-Długo Wam się zeszło - mruknął 
-Jeszcze sobie rozmawiałyśmy - zabrała głos jego babcia
-Obgadywałyście mnie ? - zaciekawił się 
-Chciałbyś- prychnęłam 
-I tak wiem swoje
-Jasne - zachichotałam
-Popracuj trochę nad kłamaniem skarbie
-A Ty ogranicz pewność siebie
-Postaram się
-No i prawidłowo
-O której zazwyczaj biegasz ? - zmienił temat
-Jak wstanę to się ogarniam i wychodzę
-Umówmy się na konkretną godzinę
-To która ?
-6:30 
-Okej - westchnęłam 
-Wstaniesz ?
-Jak mnie obudzisz
-Obudzę spokojnie  
-Jeszcze obiecaliście nam śniadanie - zaśmiała się pani Amelia
-Wyrobimy się - posłałam jej uśmiech 
-Na długo zostajesz w Niemczech Saro ?
-Zobaczymy
-Sara spędza z nami Święta - blondyn ścisnął moją dłoń
-Na prawdę ? - uśmiechnęła się jego babcia
-Możliwe - wzruszyłam ramionami - jeszcze nie wiem
-Ja wiem
-Dobra dobra - zaśmiałam się
-Byłoby nam bardzo miło
-Mam jeszcze dużo czasu, więc jeszcze o tym myślę 
-Rozumiem
-A zresztą mama bardzo chce, żebym spędziła je z nimi
-Ależ to jest oczywiste
-Tak ja wiem, ale nie wiem czy będę potrafiła
-Dlaczego ? - widocznie ją zaskoczyłam
-Jestem adoptowana - powiedziałam w końcu - dowiedziałam się miesiąc temu
-Przykro mi
-Powoli się do tego przyzwyczajam - machnęłam ręką 
-Nadal im nie wybaczyłaś ?
-Powiedzmy, ale chyba chodzi o to, że nie potrafię udawać, że jest okej - westchnęłam - już nie mam do nich żalu, ale to mimo wszystko jest dziwna sytuacja
-Znasz swoich biologicznych rodziców ?
-Nie, ale Marco wynajął detektywa i znalazł moja mamę
-Mieszka w Polsce i jedziemy do niej jak wrócimy od Was - zabrał głos mój chłopak
-Trzymam kciuki, żeby było w porządku
-Dziękuję bardzo
-Idziemy spać - zarządził pan Tobias łapiąc żonę za rękę - dobranoc dzieci