14. „Caroline"

SARA

Przeszłam przez wszystkie bramki i o 11:51 siedziałam już w samolocie. Zapięłam pasy, chociaż jeszcze nikt o to nie prosił. Młoda blondynka, która pracuje tutaj pokazywała nam wszystkie zasady bezpieczeństwa, drogi ewakuacyjne i inne duperele, które zawsze są pokazywane przed lotem.
-Życzy sobie coś pani do picia ? Kawa, herbata, woda, sok ?
-Nie dziękuje
-A chce pani gazetkę z naszym menu ?
-Nie jestem głodna - westchnęłam

Mężczyzna odszedł, a ja skupiłam się na locie, patrzyłam na to co się dzieje za oknem i myślałam o Marco. Moje oczy wypełniły się łzami, które powoli spływały po moich policzkach przy okazji  rozmazując mój starannie nałożony tusz do rzęs. W najmniej kobiecy sposób wytarłam mokre policzki.

-Czy coś się stało proszę pani ?

-Nie - pociągnęłam nosem

-Na pewno ?

-Tak, dziękuje bardzo 

Odwróciłam się z powrotem w stronę małego okienka, niedługo znowu będę w Polsce i może uda mi się zapomnieć o przystojnym blondynie.

-Proszę zapiąć pasy, zbliżamy się do Warszawy - z głośników wydobył się głos 

Przez cały lot miałam zapięte pasy, więc się tym nie przejęłam. Nie minęło pół godziny, a samolot wylądował na Okęciu. Wolno się zbierałam i jako ostatnia opuściłam maszynę, miałam jednak szczęście, bo moja walizka jako pierwsza się pojawiła. Szybko ją zabrałam, minęłam ludzi, a następnie złapałam taksówkę. Miły, starszy pan zapakował mój bagaż, a ja wsiadłam do auta. Podałam taksówkarzowi adres moich rodziców i po kilkudziesięciu minutach byliśmy już na miejscu. Zabrałam swoje rzeczy, zapłaciłam i niepewnie stanęłam przed domem. Zapukałam do drzwi cały czas zastanawiając się co mam im powiedzieć. Nagle drzwi się otworzyły i stanęłam naprzeciwko mojej zdziwionej mamy. 

-Cześć - powiedziałam po chwili -Sara - mocno mnie przytuliła i zaczęła płakać - tak bardzo za Tobą tęskniłam 

-Przepraszam mamo

-Nic się nie stało słoneczko

-Tata jest ?

-Niestety - skrzywiła się - dosłownie przed chwilą pojechał do marketu

-Rozumiem - weszłyśmy do środka

-Jesteś głodna ?

-Nie dziękuje

-A może chcesz herbaty ?

-Nie mam ochoty - westchnęłam - pójdę do siebie, rozpakuje się i trochę odpocznę

-Chcesz porozmawiać ?

-Mamo ja wszystko rozumiem

-Nie mówiłam o adopcji

-A o czym ?

-O tym co się stało tam gdzie byłaś

-Byłam w Dortmundzie i nic się nie stało

-Znam Cię prawie od 19 lat

-Opowiem Ci innym razem - złapałam swoją walizkę i ruszyłam na górę

Zostawiłam bagaż przy drzwiach, które zamknęłam i od razu położyłam się do łóżka. W mojej kieszeni zaczął wibrować telefon, niechętnie go wyjęłam i ujrzałam zdjęcie Marco. Rozłączyłam połączenie, a iPhone odłożyłam na poduszkę obok. Piłkarz nie przestawał dzwonić, a ja za każdym razem odrzucałam te połączenia. Jak w końcu myślałam, że sobie odpuścił to dostałam wiadomość. Odblokowałam ekran i w nią weszłam. 

"Sara czy wszystko jest ok ?"

Długo wpatrywałam się w te kilka słów i zastanawiałam się czy mam mu odpisać. Postanowiłam tego nie robić, ale całkowicie się od niego odciąć.

-Sara - mama zapukała do drzwi - zrobiłam obiad, zjesz ?

-Może potem

-W porządku - usłyszałam jak schodzi po schodach 

Zdjęłam buty, bluzę i wsunęłam się pod kołdrę. Przymknęłam powieki, wtuliłam się w poduszkę, ale nie potrafiłam zasnąć. Cały czas miałam przed oczami mój pocałunek z Niemcem. To tak bardzo mnie prześladowało. Zasnęłam dopiero po kilkunastu minutach.

MARCO

Jak odwiozłem dziewczynę na lotnisko to potem od razu wróciłem do swojego mieszkania. W sypialni, którą zajmowała Polka dalej unosił się zapach jej perfum. Polubiłem go. Obliczyłem sobie, że gdzieś tak około godziny 15 powinna być już w domu. Zacząłem do niej wydzwaniać, ale nie odebrała żadnego połączenia. Myślałem, że może chociaż na sms odpiszę, ale niestety się pomyliłem. Było dopiero południe, ale musiałem wyjść z domu, musiałem się z kimś spotkać. Wziąłem do ręki telefon, wybrałem numer do Lewego, ale nie odebrał, więc zadzwoniłem do Mario. 

-Halo ? - usłyszałem głos jego narzeczonej

-Hej Ann, mogłabyś dać mi Mario ?

-Cześć Marco, przykro mi, ale się kąpie. Ma do Ciebie oddzwonić czy poczekasz ?

-Mogę poczekać - westchnąłem 

-Co u Ciebie 

-W porządku - skłamałem - a jak Twoje sesje ?

-Dobrze, ale na razie mam przerwę

-Mario pewnie się cieszy 

-Tak, wreszcie będę w domu

-Cieszę się - powiedziałem szczerze

-Ann kotku czy ktoś do mnie dzwonił ? - usłyszałem w tle

-Tak, właśnie rozmawiam z Marco - odpowiedziała mu

-Daj go - przez chwile nic się nie działo - cześć

-Hej

-Co tam ?

-Możemy się spotkać ?

-Pewnie, co się stało ?

-Chodzi o Sarę

-Rozumiem, u mnie czy u Ciebie ?

-A jak wolisz ?

-Przyjadę do Ciebie 

-Dzięki

-Mam coś kupić ?

-Obojętnie mi, w domu mam piwo

-Okej, będę za 10 minut

-Do zobaczenia

-Cześć - rozłączył się

Schowałem telefon do kieszeni, ogarnąłem trochę salon, wyciągnąłem Fifę. Akurat jak wyjmowałem piwo z lodówki to usłyszałem znajome piknięcie. Oznacza to, że Mario wpisał kod i zaraz będzie na górze. Poczekałem przy drzwiach, a jak zapukał to mu otworzyłem/

-Cześć - uśmiechnął się

-Hej, wchodź

-Po drodze kupiłem jakieś chipsy 

-To dobrze - zaśmiałem się

-Fifa i piwo ? ? - uśmiech nie schodził mu z twarzy jak wszedł do mojego salonu

-Dokładnie - przytaknąłem 

-To o co chodzi z tą Sarą ?

-Wyjechała 

-Tyle to wiem

-Powinna być już od jakiegoś czasu w Polsce - westchnąłem - dzwoniłem, ale za każdym razem się rozłączała, a jak napisałem sms to nie odpisała 

-Może to nie ona się rozłączała ? Wróciła na pewno zmęczona, a telefon mogła gdzieś zostawić

-Wierzysz w to ? - spojrzałem na niego

-Nie do końca - westchnął - ale możliwości jest wiele

-Tak, równie dobrze możemy przypuszczać, że postanowiła mnie olać 

-Daj jej trochę odpocząć od siebie Marco

-To znaczy ?

-Ona jest bardzo młoda, na pewno jest jej z tym ciężko i musi jakoś to sobie poukładać. Wydaje mi się, że bardzo jej na Tobie zależy, więc jak ja odepchnąłeś to poczuła się urażona. Nie obwiniaj się Marco, tylko daj sobie i jej trochę czasu

-Dlaczego miałoby jej zależeć ?

-A dlaczego nie ?

-Zakochałem się w niej, ale cały czas wydawało mi się, że ona traktuje mnie jak przyjaciela 

-Może ona to samo miała ?

-Nie wiem - wzruszyłem ramionami

-Zmieńmy temat - zaproponował

-Włącz Fifę, a ja pójdę po to piwo 

Wstałem z miejsca, poszedłem do kuchni i zgarnąłem dwie butelki piwa. Od razu je otworzyłem i z powrotem poszedłem do salonu.

-Proszę - podałem przyjacielowi butelkę

-Dzięki 

-Jaką jesteś drużyną ?

-Hmm ... niech będzie Bayern Monachium

-To ja biorę Manchester United 

-Czerwoni kontra czerwoni 

-Sara nie umiała grać w Fifę

-Wiem

-Kiedyś ją nauczę

-Na pewno - posłał mi uśmiech

-Chyba muszę przestać o niej gadać i myśleć

-Na pewno będziesz się lepiej czuł

-Jak Wam się układa z Ann ?

-W porządku, tylko czasem za długo jej nie ma

-Powiedz jej to

-Nie chce, żeby zrobiło jej się przykro

-Mario musicie być ze sobą szczerzy

-Tak wiem, tylko ona jest ze mną zawsze, cały czas mnie wspiera, stara się być na każdym meczu, więc nie mogę jej pokazać, że moja kariera i moje uczucia są ważniejsze

-A mi się wydaje, że jak jej powiesz, że wolałbyś, żeby wyjeżdżała na krócej, bo bez niej jest Ci ciężej to ona zrozumie

-Zrozumie i skróci wyjazdy, więc będzie nieszczęśliwa

-Dobrze Mario zrobisz jak będziesz chciał 

-Jak weźmiemy ślub, a za parę lat będziemy chcieli mieć dziecko to ona będzie musiała zrezygnować z kariery

-Wiem

Na chwile zamilkliśmy obaj zamyśleni jak nagle zaczął dzwonić jego telefon. Spojrzał lekceważąco i się rozłączył.

-Kto to ? - spytałem zdziwiony

-Zgaduj

-Nie mam pojęcia

-Twoja eks

-Moja eks ? - zaśmiałem się

-Caroline

-Wróciła ?

-Tak, ale Ty zmieniłeś numer

-Cholera

-Nie przeszkadza mi, bo ją olewam, ale obawiam się, że znowu chce Cię zaatakować

-Było nam razem dobrze

-Wiem, ale się rozstaliście

-Już dawno temu - westchnąłem - zresztą Caro to przeszłość. Nie ma o czym gadać

-Masz nowy numer, nowe mieszkanie, a ja jej niczego nie podam 

-Mam nadzieje, że Sara się o niej nie dowie

-A nawet jeśli to co ?

-Nie wiem - wzruszyłem ramionami - mogłaby sobie coś pomyśleć

-Ufa Ci, więc nie ma się co martwić

-Co mogę jej kupić na urodziny ?

-Może jakąś biżuterie 

-Bransoletkę ?

-Jakąś ładną możesz

-Poleciałbym do nie, ale nie dam rady

-Poproś Anię - uśmiechnął się - Robert mówił, że Ania ma jakiś trening czy wykład 

-Świetny pomysł - uśmiechnąłem się szeroko

-Zawsze możesz na mnie liczyć

-Przynajmniej Anię wpuści

-Jakby Cię zobaczyła przed drzwiami to pewnie rzuciłaby się w Twoje ramiona 

-Nie kuś, bo polecę nawet teraz

-Zarezerwować Ci bilet ? - zaśmiał się

-Jasne, że tak

-Czekaj - wyciągnął z kieszeni telefon

-Dobrze odpuść sobie - machnąłem ręką

-Jak wolisz

-Ale dziękuje - uśmiechnąłem się szczerze

-Od tego są przyjaciele - on również się uśmiechnął

*****

No i wyjechała ... Zaczęła się era smutnych rozdziałów. Jak myślicie (strzelajcie !!) w którym rozdziale się spotkają, a w którym będą razem ? Jestem ciekawa czy ktoś zgadnie. Buziaki

Czytasz = Komentujesz = Motywujesz