28. „Pilnuj się"

SARA

-Skarbie - Marco wymruczał prosto do mojego ucha
-Hmm ?
-Śpisz ?
-Śpię - westchnęłam
-Może przejdziemy się na spacer ?
-Teraz ? - otworzyłam jedno oko
-Nudzi mi się
-Prześpij się ze mną
-Kusząca propozycja - przygryzł lekko płatek mojego ucha - ale jednak nie

-Dobra, daj mi kwadrans snu - zakryłam się kołdrą - potem coś wymyślimy

-Okej - pocałował mnie w czoło i wstał z łóżka

Zadowolona z powrotem odpłynęłam do krainy błogiego snu. Jednak nie było mi to dane długo tam przebywać. Kwadrans minął niewiarygodnie szybko i zanim się obejrzałam to silne ramiona mojego ukochanego przyciągnęły mnie do siebie. 

-Minął czas na sen

-W porządku - jęknęłam - już wstaje 

-Zamówiłem Ci kawę

-Mam nadzieje, że moja ulubiona kelnerka mi ją przyniesie - zachichotała

-Oby nie - mruknął 

-Latte ? - podniosłam się do pozycji siedzącej

-Co ?

-Zamówiłeś mi latte ?

-Tak

-Dziękuje - pocałowałam go - myłeś zęby

-Yhmm, przed chwilą 

-Czuje - zaśmiałam się

-To co, spacer ? - uśmiechnął się

-Może być - wzruszyłam ramionami

-A widzisz się dzisiaj z mamą ?

-Nie umawiałyśmy się

-Wczoraj spędziłyście razem cały dzień

-Wiem, przepraszam - westchnęłam - nie powinnam Cię tak zostawiać

-Sara - pokręcił z niedowierzaniem głową - źle mnie zrozumiałaś

-Jak to ?

-Cieszę się, że się poznajecie. Widzę, że te dwa wspólnie spędzone dni dużo Ci dały

-Tak, ale ona dalej jest dla mnie obcą osobą

-Dlatego tu jesteś - pocałował mnie w dłoń - żeby ją poznać 

-A Ty ?

-Wrócimy do Dortmundu i sobie odbijemy 

-Chciałam jeszcze jechać do Warszawy. Zabrałabym więcej ciuchów

-Czyli z Gdańska do Warszawy, a potem do Dortmundu ?

-Niekoniecznie 

-Nie rozumiem - zmarszczył brwi 

-Ty polecisz do Dortmundu, a ja do Warszawy

-Mowy nie ma

-Dlaczego ?

-Bo znowu mi uciekniesz - przytulił mnie - a na to Ci nie pozwolę 

-Nigdzie się nie wybieram - posłałam mu uśmiech

-Skoczę jeszcze pod prysznic, ok ?

-Jasne

-Zaraz wracam - puścił mi oczko

-Czekam z niecierpliwością 

Piłkarz zamknął się w łazience, a wtedy właśnie rozległo się pukanie do drzwi. Niechętnie wygrzebałam się z łóżka i poszłam otworzyć. Za drzwiami stała kelnerka - blondynka, której imię udało mi się poznać. Karolina.

-Dzień dobry - rzuciła opryskliwie

-Dzień dobry

-Przyniosłam kawę dla Marco - uśmiechnęła się

-Po pierwsze kawa jest dla mnie, po drugie pana Marco albo pana Reus - zmroziłam ją wzrokiem 

-Ja ... 

-A po trzecie on nie jest Tobą zainteresowany - przerwałam jej

-Przepraszam - jęknęła

-Pilnuj się - rzuciłam idąc wgłąb apartamentu - kawę postaw w salonie

-Oczywiście

Uśmiechnęłam się w duchu uświadamiając sobie, że dziewczyna powinna dać już spokój mojemu chłopakowi. Przestraszyła się co sprawiło, że miałam ochotę wybuchnąć śmiechem. Ona jest starsza ode mnie o dobre 3 lata !

-Do widzenia - zawołała wychodząc

Zadowolona poszłam do salonu i wzięłam do ręki kawę. Mmm ! Jaka pyszna. Delektowałam się cudownym napojem i podziwiałam widoki za oknem. Sopot - kolejne miejsce na liście pięknych miast. Mam nadzieje, że jeszcze nie raz tu przyjadę.

-Misiek idziesz się kąpać ?

-Kąpałam się wcześniej

-Ok

-Muszę się tylko przebrać, bo przecież w piżamie nie pójdę

-No to szybciutko 

-A Ty już ?

-Pewnie - podszedł do mnie ubrany 

-Daj mi chwilkę - dopiłam kawę i poszłam do sypialni 

-Ale tylko chwilę - zaśmiał się

-No dobra - mruknęłam 

Wyjęłam z szafy jeansy, czarną bluzkę z długim rękawem i bieliznę. Ubrałam się bardzo szybko, związałam włosy w kucyka i pomalowałam tylko rzęsy. Zgarnęłam jeszcze telefon z szafki nocnej i portfel z torebki.

-Śniadanie tu czy na mieście ?

-Może tym razem dla odmiany na mieście

-W porządku - uśmiechnął się

Ubraliśmy swoje wierzchnie ciuchy i opuściliśmy pokój apartament. 

-Zastanawiam się po co nam dwie sypialnie i prawie 100 metrów kwadratowych. 

-Nie wiem - wzruszył ramionami 

-Rozrzutny jesteś

-Nie zawsze

-To prawda, nie zawsze

-Aż tak bardzo Cię rano wymęczyłem, że musiałaś iść spać ?

-Za dużo biegania jak dla mnie

-Mogłaś powiedzieć - pocałował mnie w dłoń

-Nie chciałam marudzić - zaśmiałam się

-Co za uparta kobieta - puścił moją dłoń i mnie objął

-Przeszkadza Ci to ? - uniosłam pytająco jedną brew

-Ani trochę - posłał mi swój urzekający, słodki uśmiech 

-Gdzie idziemy ?

-Nie wiem, coś zjeść

-Ok

-Może tu ? - wskazał po chwili

-Wygląda dobrze

-To zapraszam

Weszliśmy do małej knajpki, zamówiliśmy sobie śniadanie i czekaliśmy. 

-Ładnie tu

-To prawda

-Wygląda na popularne miejsce

-Jest w dobrym miejscu

-Punkt dla Ciebie - puściłam mu oczko

-Miło mi 

-Tęsknisz ?

-Za Dortmundem ? - zaśmiał się

-Za treningami 

-Nie

-Dlaczego ?

-Bo cały czas jestem z osobą, którą kocham 

-Piłkę też kochasz

-Jesteś na pierwszym miejscu 

-Tak ?

-Oczywiście 

-Kocham Cię

-Ja Ciebie też - pogładził dłonią mój policzek 

-Dziękuje za to wszystko 

-Robię to z przyjemnością

-Kosztuje Cię to dużo pieniędzy, czasu i poświęceń 

-Twój uśmiech wszystko mi zwraca

-Daj spokój - zarumieniłam się

-Mówię poważnie - spojrzał mi w oczy - więc teraz poproszę o uśmiech 

Spojrzałam najpierw na swoje dłonie, potem na jego usta, a na końcu w jego oczy. Uśmiechnęłam się najładniej jak tylko potrafiłam, a on złapał mnie za rękę.

-Dziękuje bardzo

-Marco 

-Hmm ?

-Czy możemy kupić wspólnie prezenty dla Twojej rodziny ?

-Zdecydowałaś się ?

-Po prostu nie wyobrażam sobie być w takim dniu bez Ciebie

-Takie podejście mi się podoba

-W takim razie co ?

-Moja odpowiedź brzmi - zamyślił się - tak

-Uff - zachichotałam

Dostaliśmy nasze zamówienie, więc przerwaliśmy rozmowę. Ja zamówiłam sobie naleśniki, które były po prostu idealne. 

-I jak ?

-Pycha

-Mogę ?

-Pewnie - nałożyłam kawałek na widelec i włożyłam mu do buzi 

-Faktycznie dobre

-A Twoje ?

-Zwyczajne, chcesz ?

-Nie - zaśmiałam się - dziękuje

-Więcej dla mnie uśmiechnął się 

-Ha ha ha - przewróciłam oczami
-Tao dzisiaj jedziemy po prezenty ?
-Yhmm - uśmiechnęłam się
-Nie lepiej w Dortmundzie ?
-Wole tutaj
-Niech Ci będzie - westchnął 
-Zadzwonię potem do mamy to się spotkamy 
-Dobry pomysł
-Chciałabym żebyś ją w końcu poznał 
-A dogadamy się ?
-Mówi po angielsku bardzo dobrze 
-To świetnie
-Uczy angielskiego w szkole
-Czyli talent do języków odziedziczyłaś po niej
-Na to wygląda
-Cieszysz się, że masz tak jakby młodszą siostrę ?
-Pewnie
-Ile ma lat ?
-W tym roku skończyła 13
-Czyli między Wami jest większa różnica niż między nami
-Dokładnie - wybuchłam śmiechem
Dokończyliśmy posiłek, piłkarz zapłacił, a potem wyszliśmy z budynku. Postanowiliśmy trochę pospacerować póki na mieście nie ma tłumów. 
-Nie wiem co chciałabym studiować - jęknęłam 
-Przecież masz jeszcze czas
-Niby tak, ale nie mogę podjąć decyzji zbyt pochopnie
-To razem czegoś poszukamy i coś wybierzemy 
-Naprawdę ?
-Oczywiście
-A Ty nie myślałeś nigdy o studiach ?
-Myślałem, ale nie mogłem znaleźć czasu, więc odpuściłem
-Tobie studia są niepotrzebne
-Nigdy nic nie wiadomo - mruknął 
Po jakimś czasie znowu znaleźliśmy się w hotelu. Od razu skierowaliśmy się do naszego apartamentu, gdzie zajęliśmy miejsca w salonie na kanapie. Oglądaliśmy jakiś nudny film, ale jak zaczęłam przysypiać to blondyn wyłączył telewizor. 
-Straszne nudy
-Wiem
-To co zakupy ?
-Chodźmy - westchnął 
-Nareszcie - zachichotałam 

*****

Już pomijam fakt małej ilości komentarzy pod ostatnim rozdziałem, bo po prostu nie mam do tego głowy. 

Pewnie macie już dość tego tematu (w końcu wszędzie o tym trąbią), ale ja muszę napisać o tym co się stało w piątek w stolicy Francji. Do tej pory jestem w takim szoku, że trudno jest mi o tym pisać. Dowiedziałam się o tych zamachach tuż po skończonym meczu Polska - Islandia (bardzo cieszyłam się z wygranej, ale moja radość szybko się ulotniła). Tyle ofiar, tyle rannych ... nie rozumiem jak można wierzyć w coś tak mocno, żeby zabijać niewinnych ludzi ?! Pamiętam, że jak usłyszałam, że jeden wybuch miał miejsce w pobliżu stadionu, gdzie odbywał się mecz Francja - Niemicy to zamarłam. Na szczęście żadnemu piłkarzowi nic się nie stało. Te wydarzenia skłoniły mnie do głębokiej refleksji. Co by było, gdyby w Paryżu był akurat mecz Francja - Polska ? Tylu polskich kibiców, polscy piłkarze, może nawet ktoś z nas. Większość ludzi myśli sobie pewnie "dobra Paryż, to wcale nie tak blisko Polski", ale to nie prawda ! Terroryści są we Francji, gdzie się ujawnili, ale mogą być też w Niemczech, gdzie czekają na "dobrą" okazję, a może są gdzieś w Naszym kraju ? Tego nie wiemy ! Ja już nie czuję się bezpiecznie, a co dopiero mieszkańcy Francji. Tak bardzo im współczuje. Jestem z nimi całym sercem. 

Żyjmy chwilą, kochajmy, wybaczajmy.
Życie jest krótkie.