40. „Nie możesz mnie zostawić !"

SARA

-Nie musisz tego robić - uśmiechnęłam się jak Marco wziął mnie na ręce

-Wiem, ale Ty nie możesz się przemęczać

-Dałabym radę dojść do windy 

-Kocham Cię trzymać w ramionach

-Cieszę się, że wreszcie wyszłam z tego szpitala

-I tak będziesz tutaj odpoczywała 

-Ale już się dobrze czuje

-Nie szkodzi

Po kilku minutach leżałam już w łóżku, a Marco poszedł do kuchni po coś do jedzenia. Wzięłam z szafki nocnej laptopa, włączyłam go, a potem zalogowałam się na konto blondyna. Już miałam odpalić przeglądarkę jak mój chłopak wszedł do sypialni. 

-O nie, nie, nie - podał mi talerz, a zabrał mi komputer

-Ej ! - zawołałam

-Lekarz mówił, że masz ograniczać korzystanie z komputera i telewizji, a za to masz dużo leżeć i spać

-Już wystarczająco się należałam

-Jedz - mruknął kładąc się obok mnie

-Dobra - przewróciłam oczami 

Zjadłam wszystko posłusznie, odstawiłam talerz i przytuliłam się do piłkarza.

-Zmęczona ?

-Yhmm

-To śpisz - pocałował mnie w czoło 

-Wole porozmawiać z Tobą - ziewnęłam 

-Pogadamy jak odpoczniesz

-Marco - jęknęłam - nie traktuj mnie jak dziecka

-Kochanie - włożył palec pod moją brodę i uniósł ją lekko, żeby móc spojrzeć mi w oczy - obiecałem, że się Tobą zajmę, więc właśnie to robię

-Ja się już dobrze czuje - powtórzyłam

-Okej. Trochę Ci odpuszczę - uśmiechnął się delikatnie

-Może pójdziemy na spacer ? - znowu ziewnęłam  

-Najpierw sen

-Tego nie odpuścisz ?

-Nie jak tak ciągle ziewasz - zaśmiał się

-W takim razie idę spać - uśmiechnęłam się

Odwróciłam się plecami do niego, a on mnie objął. Zamknęłam oczy, a po chwili odpłynęłam.

*****

Obudziłam się sama, rozejrzałam się i sięgnęłam po karteczkę. Przynajmniej ją zostawił. 

"Melanie ma problem. Muszę jej pomóc. Będę szybko. Twój M."

Och nie ! Co się stało Melanie ? Mam nadzieje, że to nic poważnego. Hmm ... skoro jestem sama w domu to mogę trochę zaszaleć. Ha ! Szybko wstałam z łóżka i poszłam do łazienki. Nie zwracałam uwagi na ból głowy, tylko się rozebrałam i weszłam pod prysznic. Szybko się wykąpałam i wyszłam z kabiny. Po wytarciu się ręcznikiem założyłam szlafrok i zaczęłam suszyć włosy. Potem je rozczesałam i związałam  w niedbałego koczka. Nie za bardzo chciałam się malować, więc tylko musnęłam rzęsy tuszem. Psiknęłam się na koniec perfumami i przeszłam do garderoby. Założyłam bieliznę, a następnie wzięłam koszule Marco, podwinęłam rękawy i dopiero ją ubrałam. Z szafki nocnej zgarnęłam swój telefon, słuchawki i zeszłam do kuchni. Włożyłam telefon do kieszonki wcześniej włączając piosenkę Beyonce "Crazy in Love" i włożyłam słuchawki w uszy. Podśpiewywałam sobie pod nosem, a do tego tańczyłam w rytm muzyki. Postanowiłam zrobić coś pysznego do jedzenie, ale nie za bardzo wiedziałam na co się zdecydować. W końcu zdecydowałam się na makaron ze szpinakiem. Wyjęłam z szafki makaron ww kształcie wstążek, postawiłam opakowanie przy kuchni, a do garnka wlałam wodę i postawiłam ją na palniku. W czasie, gdy woda na makaron się gotowała ja zabrałam się za przygotowywanie sosu. W pierwszej kolejności pokroiłam pierś z kurczaka w kostkę, podsmażyłam go, a potem dodałam do niego szpinak, śmietanę i suszone pomidory. Podstawiłam sobie durszlak, a do garnka z wodą wrzuciłam wstążki. Kilkanaście minut później wszystko było gotowe, ale musiałam czekać jeszcze na Marco. Nakryłam, więc do stołu i zabrałam się za pieczenie ciasteczek owsianych. Uwielbiam je ! Proste, szybkie i pyszne. Adam Levine wraz z zespołem Maroon 5 śpiewali mi do ucha piosenkę "I won't go home without you". Obracałam się właśnie jak zobaczyłam, że ze mną stoi Marco z głupim uśmieszkiem na ustach. Aż pisnęłam z zaskoczenia, a potem wyłączyłam muzykę i wyjęłam z uszu słuchawki. 
-Wiedziałem, że nie mogę zostawić Cię samej - powiedział rozbawiony
-Zrobiłam obiad - uśmiechnęłam się słodko - i ciasteczka się pieką
-Ładnie wyglądasz - zlustrował mnie 
-Zboczeniec - zachichotałam
-Nic na to nie poradzę - wzruszył ramionami
-Siadaj, a ja podam obiad
-Ty siadaj, a ja podam
-Okej - westchnęłam 
Posłusznie usiadłam na swoim miejscu przy stole, a piłkarz postawił przede mną talerz.
-Dziękuje - posłałam mu uśmiech
-Powinnaś sobie podziękować
-Jesteś zły ?
-Nie, czemu ?
-No, że nie odpoczywam i w ogóle
-Nie kochanie, nie jestem zły
-To dobrze
-Pyszne - pochwalił moje danie
-Co z Melanie ?
-Nie najlepiej - westchnął ciężko
-Ale co się stało ?
-Jej mąż złamał nogę, a ona ma zapalenie płuc
-A co z Nico ?
-Obiecałem, że zwiozę go do babci
-Jego babci ? - upewniłam się
-Tak
-Kiedy ?
-Jutro po treningu 
-W porządku ?
-Gadałem z Anią i ona się Tobą zajmie 
-Robisz sobie ze mnie jaja ? Przecież poradzę sobie sama - warknęłam - Ania ma rzucić wszystko i przyjechać tu, żeby się mną zająć ?!
-Sara nie zostawię Cię samej na tak długo
-Dlaczego nie ?
-Bo miałaś silne wstrząśnienie mózgu i w każdej chwili możesz się źle poczuć. Nie zamierzam ryzykować 
-Nic mi nie jest ! - zawołałam z bezsilności
-Sara byłaś nieprzytomna przez prawie 15 godzin - uderzył pięścią w stół - uważasz, że to nic takiego ?
-Obudziłam się i nic mi nie jest. Czy Ty naprawdę nie możesz tego zrozumieć ?!
-Ja to rozumiem skarbie, ale to nie minęło tak po prostu jak wyszłaś z domu
-Wiem, dlatego się oszczędzam
-Nie oszczędzasz się Sara
-Okej. Ty wiesz lepiej - podniosłam się z miejsca
Wstał z miejsca, ale ruchem ręki pokazałam mu, że mam dość tej rozmowy. Wstawiłam talerz do zmywarki, a z piekarnika wyjęłam ciasteczka. Przełożyłam je na duży talerz, a kilka z nich na mały, który zabrałam ze sobą do sypialni. Przykryłam się kocem i wzięłam sobie książkę. Usiłowałam ją czytać, ale coś mi nie szło. Dalszą lekturę przerwał mi dzwonek telefonu. 
-Halo ?
-Cześć kochanie
-Hej mamo
-Co porabiasz ?
-Usiłuje czytać książkę
-Och ! Mam nadzieje, że Ci nie przeszkadzam
-Nie spokojnie - zaśmiałam się
-Jak się macie ?
-W porządku, a co u Was ?
-Tęsknimy za Tobą
-Niedługo Was odwiedzę
-Mówiłaś tak w grudniu jak wyjeżdżaliście - zaśmiała się wesoło 
-Oj tam - również się zaśmiałam
-Może Wy po prostu wsiądźcie w samolot i przylećcie 
-Marco ma treningi mamo
-No to przyleć sama
-Pomyślę
-Okej - odpuściła
-Jak się czuje babcia ?
-Już dużo lepiej
-To dobrze
-Niedługo wraca do siebie
-Już ją wywalacie ? - zażartowałam
-Wiesz, że my ją chętnie weźmiemy do siebie na stałe, ale ona jest tak samo uparta jak Ty
-Ty też jesteś uparta
-Nieprawda
-Po kimś muszę to mieć
-Tak - westchnęła
-Przepraszam. Nie chciałam Cię urazić
-Nie uraziłaś - wyczułam, że się uśmiecha
-Uff - zachichotałam
-Kochanie mam wrażenie, że coś jest nie ta
-Z czym ?
-U Was
-Nie mamo. Jest ok - skłamałam
-Jesteś pewna ?
-Oczywiście - wysiliłam się na śmiech
-Mam wrażenie, że ...
-Masz same wrażenia - przewróciłam oczami - a u nas jest w porządku i nie musisz szukać dziury w całym
-Dobrze, ale jakby co to dzwoń
-Na razie nie ma takiej potrzeby 
-No to kończę 
-Pa mamo
-Pa córeczko - rozłączyła się
Wróciłam do czytania książki i o dziwo szło mi dużo lepiej. Tylko pierwszy rozdział nie zainteresował mnie, a potem wciągnęłam się bez reszty. Nawet nie zauważyłam jak na zewnątrz zrobiło się ciemno, a potem jak Marco wszedł do sypialni. Bez słowa mnie minął, poszedł do łazienki i zamknął za sobą drzwi. Westchnęłam tylko i wróciłam do czytania "Najdłuższej Podróży". Mój chłopak kilka minut później w samych bokserkach wrócił do sypialni. Był na mnie zły ? Poważnie ? Świetnie ! My to się potrafimy dogadać. 
-Jutro się wyprowadzam - powiedziałam zanim zdążyłam się nad tym zastanowić
-Słucham ? - spojrzał na mnie - gdzie chcesz się wyprowadzić ?
-Do mieszkania Twojej babci
-Ten remont był dla Ciebie ?
-Tak - westchnęłam - obiecuje, że oddam Ci wszystkie pieniądze
-Ja nie chce Twoich pieniędzy - warknął ubierając się szybko
-Co Ty robisz ?
-Wychodzę
-Marco ! - zawołałam biegnąc za nim
-Sara puść mnie
-Nie wychodź proszę - jęknęłam 
-Cholera - wyrwał swoja rękę z mojej
-Marco ! Proszę Cię zostań !
-Nie wiem kiedy wrócę - zaczął zakładać buty
-Nie możesz mnie zostawić ! - ciałem zasłoniłam drzwi
-Przestań się wygłupiać
-Przepraszam Marco, przepraszam - jęczałam zalewając się łzami
-Nie czekaj na mnie - bez trudu mnie odsunął i wyszedł 
A ja ? A ja padłam na kolana płacząc wniebogłosy. Boże wszystko zepsułam. Teraz to już na pewno koniec. 

MARCO

Byłem wściekły. Cholernie wściekły ! Nie tylko na Sarę, ale też na babcie i na siebie. Jak one mogły się dogadać za moimi plecami ? Czy naprawdę nie mogły ze mną pogadać ? No cholera jasna ! Nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić. W pierwszej chwili chciałem jechać i opieprzyć babcie, ale nie mogłem tego zrobić. Nie w jej wieku, nie, bo za bardzo ją szanuje. Nie wybaczyłaby mi tego. Długo jeździłem po mieście i próbowałem pozbierać myśli. Bardzo późno wróciłem. Cicho otworzyłem drzwi i zacząłem się rozbierać z wierzchniego ubrania.
-Marco ? - usłyszałem głos mojej dziewczyny
-Tak, to ja - mruknąłem
Polka wbiegła do przedpokoju i przytuliła mnie mocno płacząc mi w ramie. Serce mi się krajało, ale mimo wszystko chciałem ją od siebie odsunąć.
-Przepraszam Marco. Proszę wybacz mi, ja nie chce Cię stracić. Marco tak bardzo Cię kocham, wybacz mi błagam - płakała coraz bardziej, a jej ręce mocniej mnie objęły 
-Sara - szepnąłem
-Nie Marco nie odtrącaj mnie proszę - czułem jak robi się nagle słabsza tak jakby miała zaraz zemdleć
Przerażony wziąłem ją na ręce, poszedłem do salonu i usiadłem na kanapie tuląc ją do siebie.
-Już nie płacz - pogładziłem ją po plecach - nie gniewam się już. Kochanie nienawidzę jak płaczesz, więc przestań już proszę
-Myślałam, że to koniec, że ode mnie odejdziesz 
-Hej - pocałowałem ją w czoło - nigdy od Ciebie nie odejdę. Za bardzo Cię kocham skarbie
-Przepraszam - jęknęła po raz kolejny - naprawdę Cię przepraszam
-Nie przepraszaj już - przewróciłem oczami