51. „To nazywasz sukienką ?"

SARA

Minęło już półtora miesiąca od naszego ślubu, a ja mam wrażenie, że wczoraj ślubowałam mu miłość, wierność i uczciwość małżeńską przed ołtarzem w towarzystwie naszej rodziny, przyjaciół, znajomych. Wstałam dzisiaj jakoś wyjątkowo późno, ale nie przejęłam się tym za bardzo. Na spokojnie wzięłam prysznic, umalowałam się i związałam włosy w koka. W garderobie założyłam czystą bieliznę, jeansowe szorty i zwykłą białą bokserkę. Zjadłam śniadanie, a potem zrobiłam sobie dzbanek lemoniady i sięgnęłam po szklankę do szafki. Zaniosłam wszystko do mojego pięknego ogrodu czyli na balkon, który rok temu zmienił się w moje ulubione miejsce. Wszędzie kwiaty, zieleń i mój ulubiony leżaczek, a obok niego stolik. Z sypialni wzięłam jeszcze książkę, telefon i ulubione okulary przeciwsłoneczne. Słońce świeciło dziś jak szalone, ale po podróży poślubnej byłam już mocno opalona. Totalnie zatraciłam się w lekturze, co chwila przewracałam kartki.Dawno nie czytałam aż tak dobrej książki.

-Cześć kochanie - usłyszałam ciepły i czuły głos, a następnie poczułam delikatny pocałunek na czole

-Cześć - uśmiechnęłam się odkładając książkę - co tak szybko ?

-Szybko ? - zmarszczył brwi - trening się przedłużyć, a ja byłem jeszcze po sushi

-Przepraszam, totalnie straciłam poczucie czasu

-Dobra lektura ? - pomógł mi wstać

-Bardzo dobra - zachichotałam - to jak było na tym treningu ?

-W porządku - wzruszył ramionami - jesteś głodna skarbie ?

-Trochę - objęłam go - mówiłeś, że masz sushi ?

-Twoje ulubione - wyczułam, że się uśmiecha

-Nakryję do stołu

Kilkanaście minut później siedzieliśmy przy stole zajadając się obiadem kupionym przez mojego ukochanego.

-Wina ?

-O tej porze ? - zaśmiałam się - chcesz mieć żonę alkoholiczkę ?

Spojrzał na mnie i wybuchł szczerym, głośnym śmiechem. Mimo, że jest bardzo młody to wyglądał jeszcze młodziej. Poważnie jest ode mnie o pięć lat starszy ?

-Nawet jeśli, to już i tak nie ma odwrotu

-To prawda, nie możesz się już wycofać - cmoknęłam z zadowoleniem

-I nie zamierzam

-Wiesz, że Ann i Mario są w Dortmundzie ?

-Pewnie, że wiem

-Wpadną dziś na kolacje - uśmiechnęłam się

-Z małym ?

-Już nie jest taki mały

-To już dwa lata ?

-Yhmm

-Słodki chłopak

-Masz racje - uśmiechnęłam się na samą myśl o synu naszych przyjaciół

-To będą z małym ?

-Raczej nie, Ann mówiła coś, że chyba zostawią go u rodziców 

-Rozumiem

-Mario wraca do Borussii ?

-Raczej nie

-A Ty masz jakieś plany ?

-Może w przyszłym sezonie

-Tyle akurat wiem, ale chcesz zmienić klub, prawda ?

-Być może - wzruszył ramionami - może w zimowym okienku transferowym podpiszę nowy kontrakt

-Gdzie ?

-Nie wiem Sara - westchnął - może Monachium, może Londyn, może Barcelona. Szczerze mówiąc to jeszcze o tym myślałem

-Pojadę z Tobą nawet na koniec świata - wstałam, podeszłam do niego, usiadłam mu na kolanach, a on mnie objął

-Nie skończyłaś jeszcze studiów - położył głowę na moim ramieniu - a ja nie chce, żebyś potem czegoś żałowała

-Marco w październiku zaczynam kolejny rok i jeśli zaliczę to co powinnam to będzie koniec. Muszę sobie tylko trochę dołożyć zajęć

-Dlaczego to właśnie Ty masz się dla mnie tak poświęcać ?

-Bo jestem Twoją żoną, bo Cię kocham, bo mi jest łatwiej się poświęcić, bo jesteśmy rodziną. A co najważniejsze, dlatego, że Ty też bardzo się dla mnie poświęciłeś. Mogłeś zmienić klub, ale wciąż tu tkwisz przez moje studia. Na tym to polega.

-Mówiłem już, że Cię kocham ? - pocałował moje ramię

-Mówiłeś już nie raz - zachichotałam

-Powtórzę się - wyczułam, że się uśmiecha - kocham Cię

-Ja też Cię kocham - pocałowałam go w policzek

Przymknęłam na chwilę powieki, ale w tym samym momencie usłyszałam dzwonek do drzwi. Jęknęłam niezadowolona i podniosłam się z kolan męża. Podeszłam do domofony, podniosłam słuchawkę, ale odezwałam się dopiero po chwili.

-Słucham ?

-Dzień dobry, mam przesyłkę dla pani Sary Reus

-Proszę wjechać na 12 piętro - nacisnęłam przycisk otwierający drzwi 

-Dziękuję - usłyszałam jeszcze, a następnie odłożyłam słuchawkę

Otworzyłam drzwi od mieszkania i oparłam się o futrynę.

-Dzień dobry pani Reus - uśmiechnął się do mnie młody chłopak trzymający paczkę w ręku

-Dzień dobry

-To dla pani

-Gdzie mam pokwitować ? - położyłam paczkę na szafkę w przedpokoju i sięgnęłam po długopis

-O tutaj - wskazał, a jak się podpisałam to ruszył w stronę windy

-Do widzenia ! - zawołałam za nim

-Do widzenia - rzucił przez ramię

Zamknęłam drzwi, wzięłam paczkę do ręki, ruszyłam do kuchni i nie zwracając uwagi na blondyna zaczęłam rozpakowywać pudełko.

-Co to ? - zaciekawił się

-Nie jestem pewna - wzruszyłam ramionami 

-Jak to ? - zaśmiał się

-Zamówiłam kilka rzeczy, więc nie wiem co to jest

-Ok - zaczął zbierać rzeczy ze stołu

-Moja sukienka - pisnęłam

-To nazywasz sukienką ? - stanął za mną

-Oczywiście - prychnęłam

-Chyba jest to tylko kawałek materiału - przewrócił oczami - gdzie Ty to będziesz nosiła ?

-Do klubu na imprezy - mrugnęłam do niego - i nawet zabiorę ze sobą swojego męża

-Szczęściarz z niego - uśmiechnął się

Jeszcze raz spojrzałam na swój nowy nabytek i kolejny raz się zachwyciłam. Złota, krótka na cieniutkich ramiączkach z wyciętymi prawie całymi plecami. W słońcu cekiny lśniły cudownie przez co sukienka lub jak woli mój mąż kawałek materiału wyglądał idealnie. Będę w niej lśniła. O tak !

-Przymierz - zachęcił piłkarz

-Nie tam - mruknęłam - jeszcze się zakochasz

-Za późno - zaśmiał się

*****

Późnym popołudniem zabrałam się za gotowanie. W końcu ktoś musi przygotować kolacje dla nas i dla naszych przyjaciół. Pracowałam w kuchni, a Marco nakrywał do stołu.

-Kotku, a tak w ogóle to co gotujesz ?

-Zobaczysz później

-Powiedz mi -jęknął

-Na kolacje lasagne, a na deser zrobię suflety czekoladowe. Mógłbyś wybrać jakieś wino

-Okej, podoba mi się Twój wybór

-Co do kolacji czy deseru ?

-Deseru - nagle znalazł się obok mnie

-Tak myślałam - zaśmiałam się

-Jeszcze mam Ci w czymś pomóc ?

-Hmm ... - zamyśliłam się - sałatkę zrobiłam, grzanki i lasagne są w piekarnik, a suflety zrobię w ostatniej chwili. Wybierz tylko to wino proszę

-Jasne, już się robi

Postawiłam sałatkę na stole, dzbanek z wodą i kwiaty dla dekoracji. Upewniłam się, że wszystko jest gotowe na tyle, żebym wyszła z kuchni i ruszyłam do sypialni. Wcześniej się wykąpałam, więc teraz tylko wypadało się przebrać.

-Kochanie - zapukałam do drzwi łazienki - co zakładasz ?

-Czarne jeansy i ciemną koszulę

-Dzięki

-A Ty ?

-Właśnie się zastanawiam - przeszłam do garderoby 

Skoro on się ubiera na ciemno to ja też. Sięgnęłam po szarą, lekko rozkloszowaną spódnicę, do tego czarna, obcisła bluzka na ramiączka i czarne klasyczne czółenka na obcasie. Ze szkatułki z biżuterią wyjęłam jeszcze wisiorek z białego złota, bransoletkę od kompletu i śliczne, delikatnie kolczyki. Przed lustrem związałam włosy w luźnego kucyka, a jak łazienka się zwolniła to poprawiłam swój make-up.

-Myszko piekarnik już pika !

-Schodzę ! - zawołałam

Zbiegłam ze schodów prosto do kuchni. Marco stał przy piekarniku i o dziwo nie miał pojęcia do robić. Zachichotałam i wyłączyłam piekarnik. Na talerz wyjęłam grzanki, a blondynowi poleciłam, żeby postawił je na stole. Szybko przygotowałam masę do sufletów, rozlałam je do czterech naczyń i ustawiłam na blacie. Według kuchennego zegara goście powinni być lada moment. I nie pomyliłam się. Dosłownie kilka minut później usłyszałam znajome piknięcie co oznacza, że państwo Gotze wpisali kod i jadą na górę. Wytarłam ścierką ręce, a potem ruszyłam w stronę drzwi wejściowych. Otworzyłam je dopiero jak usłyszałam dzwonek.

-Cześć - uśmiechnęłam się wpuszczając ich do środka

-Cześć kochana - przytuliła mnie była modelka

-Cześć Sara, to dla Ciebie

-Och są śliczne, dziękuje - wzięłam do ręki duży bukiet tulipanów - wstawię je do wazonu

-A gdzie Twój mąż ?

-Jestem jestem - zaśmiał się blondyn

Zaprowadził gości do stołu, a ja wstawiłam kwiaty do wazonu i ruszyłam, a z piekarnika wyjęłam lasagne i ruszyłam do gości. Postawiłam naczynie na stole i zabrałam się za krojenie.

-Rozpieszczasz nas Sara

-W końcu muszę o Was zadbać - zachichotałam

-Za rzadko u nas bywacie - powiedział Marco

-Wy też nie przyjeżdżacie za często do Monachium - odgryzł się żartobliwie Gotze

-Powiedzcie co u Was słychać - uśmiechnęłam się nakładając, każdemu danie na talerz

-Bez zmian. Leo rośnie jak na drożdżach, Mario trenuje, a ja zajmuję się domem

-Długo zostaniecie w Dortmundzie ?

-Jeszcze kilka dni

-Musimy zobaczyć młodego - posłałam jej uśmiech

-Chyba go nie poznacie, to już duży chłopiec - zaśmiał się szatyn

-To prawda - westchnęła Ann

-Czas szybko leci - Reus położył mi dłoń na kolanie

-A Wy kiedy planujecie nowego członka rodziny ?

-Wszystko w swoim czasie - wzruszyłam ramionami

-Najpierw może zmiana klubu - mruknął Marco - albo chociaż nowe lokum

-Chcesz zmienić klub ?

-Myślę o tym

-Gdzie ?

-Tego jeszcze nie  wiemy - zabrałam głos - pomyślimy pod koniec roku

-Może znowu będziemy mieszkać w jednym mieście - ucieszyła się pani Gotze

-Możliwe - zachichotałam

Dokończyliśmy jeść, pozbierałam talerze ze stołu, zapakowałam je do zmywarki i wstawiłam suflety do piekarnika. Za kilka minut będą gotowe.

-Zaraz będzie deser - usiadłam na swoim miejscu

-Co pysznego wymyśliłaś ?

-Suflety czekoladowe

-To jej specjalność - objął mnie mąż

-Chcesz nas roztyć ?

-No pewnie - wybuchłam śmiechem

Jak tylko usłyszałam pikający piekarnik to ruszyłam do kuchni, wyjęłam swoje suflety, sprawdziłam swoją porcje czy się udały, a potem postawiłam je na tacy i zaniosłam do gości. 

-Uwaga, bo gorące - ostrzegłam

-Pyszne - powiedział Mario - wręcz fantastyczne

-Dziękuje - delikatnie się zarumieniłam

-Nie przyzwyczajaj się - warknął dla żartu drugi piłkarz

-Za późno, będę u Was częściej bywał

-W takim razie po prostu dam Twojej żonie przepis - puściłam mu oczko

-Poproszę - uśmiechnęła się blondynka

Kilkanaście minut później siedzieliśmy na dolnym balkonie z winem. Wciąż wieczory były ciepłe, a widok niezmiennie cudowny. 

-Miło tak spędzić wspólny wieczór

-To prawda - poczułam jak Marco obejmuje mnie do tyłu

-Jak Wam się żyję jako mąż i żona ?

-Bez zmian - zaśmialiśmy się oboje

-Nie widzicie żadnych zmian ?

-Może tylko to, że zmieniłam nazwisko

-Masz już swój podpis ?

-Tak, ale czasem jeszcze się mylę

-Ostatnio pani zapytała ją czy rozmawia z panią Reus, a Sara powiedziała jej, że nie 

-To nie jest śmieszne - szturchnęłam go

-Jest ! - zawołał nasz przyjaciel

Nie przejmuj się - mrugnęła do mnie kobieta - miałam podobnie

-Ciężkie jest życie młodych mężatek - zażartowałam

Żartowaliśmy, rozmawialiśmy i popijaliśmy wino do północy. Potem wróciliśmy do środka, ale nie siedzieliśmy tam zbyt długo, ponieważ państwo Gotze szybko się ulotnili. Zdążyłam się jeszcze tylko umówić z Ann na spacer i może krótkie zakupy. Zamknęłam drzwi ze przyjaciółmi i nie oglądając się na Marco wróciłam, aby posprzątać. Zapakowałam naczynia do zmywarki, uruchomiłam ją i ogarnęłam resztę. Pół godziny później wszystko lśniło, więc poszłam do naszej sypialni. Byłam tak zmęczona, że marzyłam już tylko o śnie. 

*****

Do zobaczenia w czwartek :*